Mechanisms Common to Disparate Phenomena: #59

"It has been several years since many people began to give me credit for discovering chaos."

27 november 1961. Yoshisuke Ueda ontdekt deterministische chaos via zijn computersystemen terwijl de Koude Oorlog op z’n hoogtepunt is. Het is een baanbrekende interactie tussen mens en machine; een interactie die de Nederlandse onderzoeker en kunstenaar Joost Rekveld nog elke dag fascineert. Hij heeft zijn leven en werk gewijd aan de studie van dialoog tussen mens en machine – machines die de mens nota bene heeft gebouwd. Als een vorm van media-archeologie onderzoekt Rekveld verschillende manieren om zich materieel te verhouden met apparaten uit vergeten uithoeken van de geschiedenis van wetenschap en technologie. De resultaten hiervan nemen vaak de vorm aan van abstracte films die werken als een ooggetuigenverslag van nog onbekende gebieden.

Rekvelds nieuwste experiment speelt als een spannende sciencefictionfilm, ergens tussen een menselijke koortsdroom en levendige machinale chaos. Beginnen doet Rekveld met de oorsprong van chaos, maar hij laat z’n film evolueren naar een dans tussen geluid, beeld en een politiek geïnformeerde vertelling. De meeste computertechnologie was immers een gevolg van de snelle ontwikkeling van atoomwapens en planetaire bewakingssystemen. #59 bestaat volledig uit beelden die in feite analoge elektronische signalen zijn, gegenereerd met verouderde apparataar, waaronder oscillatoren. Het is dan ook niet meer dan logisch dat Rekveld zijn machines een plekje in de aftiteling gunt.

Mechanisms Common to Disparate Phenomena #59 mag dan wel schatplichtig zijn aan de structuren van experimentele cinema, de beelden in de film zijn effectief echte machinale output. Rekveld probeert de ervaringen te ontwarren die mensen en elektronische circuits delen. Zijn film is een opeenstapeling geworden van flitsen, vormen, fractalen, kristallen, golven en veel meer. Het heeft iets weg van kalligrafie, maar dan gemaakt met oude apparatuur. Op de soundtrack plaatst Rekveld ironisch (en ook wel passend) dialogen uit klassieke sciencefictionfilms als Plan 9 from Outer Space en War of the Satellites. #59 is een filmische meditatie over materiële processen en de tijd die ons pijlsnel inhaalt.